Mensen met lef

Soms moet ik nog wel eens denken aan Piet van den Beemt, de in 2009 overleden directeur van Arduin. Hij sloopte zijn instituut in Middelburg omdat hij vond dat mensen met een beperking gewoon mee moesten doen in de samenleving. Niet weggestopt in instituten achter hekken of een bosrijke omgeving maar gewoon in een woonwijk. Er werden woningen gehuurd en gekocht en omgevormd tot een kleinschalige woonvoorziening voor mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking. En zoals met veel nieuwe ontwikkelingen ook hier protesten. Het was slecht voor de buurt, de waarde van de woningen zou dalen en bezorgdheid over de cliënten die al die vrijheid niet zouden aankunnen.

Ook moet ik nog wel eens denken aan Zeehospitium Zonneveld. Een aantal barakken, idyllisch gelegen in de duinen tussen Oostkapelle en Domburg. Ooit een sanatorium voor kinderen met tuberculose maar toen die ziekte was uitgebannen een revalidatiecentrum waar kinderen met een lichamelijke beperking onderwijs en therapie kregen. Gedurende meer dan tachtig jaar een begrip in Zeeland. In de jaren negentig van de vorige eeuw werd besloten om de gebouwen te slopen en de school te verplaatsen naar Goes. Niet meer weggestopt in de duinen maar midden in een woonwijk. Het betekende de komst van de Mytylschool de Sprienke. De emoties liepen hoog op tijdens ouderavonden. Bestuurders die probeerden duidelijk te maken dat ook kinderen met een beperking onderdeel moeten zijn van de samenleving. Dan past het niet meer om ze weg te stoppen in bos en duin.

Nu zijn er weer veranderingen. Mensen met een beperking laten werken in het bedrijfsleven in plaats van een sociale werkplaats. Ook nu lopen de emoties op. Lukt dat wel om die mensen in het vrije bedrijf te plaatsen? Worden ze wel aangenomen door werkgevers? Vragen we niet te veel van deze mensen? Ze zitten toch niet voor niets op een sociale werkplaats?

Ouderen moeten langer thuis blijven wonen. Eigenlijk wilt iedereen dat. Hoe vaak hebben we niet gehoord “In een bejaardentehuis? Dat nooit!” De afgelopen jaren zijn veel traditionele bejaardentehuizen omgevormd tot woon-zorg-complexen. Zeeland loopt hierin voorop. Soms kleinschalig zoals bij SVRZ en soms grootschalig zoals bij Ter Reede in Vlissingen. Je huurt een appartement en zorg koop je in naar behoefte. Ook nu emoties en verhalen van ouderen die uit hun tehuis worden gezet. Er zou geen geld meer zijn voor ouderenzorg.

Veranderingen kosten tijd en veroorzaken spanningen. Daarvoor heb je bestuurders met visie nodig. Mensen die verder kijken dan de waan van de dag. Bij al deze ontwikkelingen waren bestuurders van de PvdA betrokken. Daar ben ik best een beetje trots op. Tegen de publieke opinie in veranderingen realiseren. Daar moet je lef voor hebben.