Amanda staat bij ons op de vierde plaats. Alle partijgenoten op onze lijst zijn me even lief. Maar twee net iets liever: mevrouw Omta (staat op 7) en Amanda. Amanda gaat de Goese raad veranderen. Geloof me. Want of Amanda wordt rechtstreeks gekozen of ze wordt beëdigd fractievolger (dan mag je wel meepraten in commissies, maar niet stemmen in de gemeenteraad). Amanda gaat dus deelnemen aan het raadswerk. Maar Amanda is autist. Zelf zegt ze daarover: “Daardoor kan ik geen oogcontact maken”.
Dat Amanda op plaats vier staat is de uitkomst van vier jaar met veel plezier zoeken naar een ander soort politiek. Een politiek die niemand uitsluit maar juist uitnodigt om mee te doen. Dat is geen eenvoudig proces geweest. Politieke besluitvorming is meestal een hiërarchisch proces met aan de top de fractievoorzitter (plus eventueel wethouder) en raadsleden, op afstand gevolgd door de fractievolgers en daaronder nog eens de leden en belangstellenden. Politiek is ook, zag ik van nabij, het stiekum zagen aan stoelpoten, het hebben van dubbele agenda’s, fractiediscipline, coalitiedwang en powerplay. Alle cliché’s kloppen. Maar dat is allemaal oude politiek.
Toen we in 2014 met een raad begonnen moest het wat mij betreft een fractie van de vereniging PvdA Goes en de Goesenaren worden. En iedereen moet mee kunnen doen. Ook niet-leden. En ook als je een beperking hebt. Er is daarom consequent gekozen voor een breed gedragen besluitvorming: geen achterkamers, geen onderonsjes, geen politieke rotgeintjes, geen verschillen in positie, de vergaderingen zo transparant als maar mogelijk. Soms met geduld, waar politiek vaak snelle besluitvorming vraagt. Dat was wennen. Voor een enkeling bleek een partij waar iedereen mee kan doen een stap te ver (letterlijk: “Ik ga niet vergaderen met mensen onder mijn niveau”). Maar het werkte wonderwel. De fractiegroep groeide, bijna iedereen die aanschoof bleef komen. Ongeveer een kwart van de deelnemers heeft een rugzakje. Waaronder Amanda, dus.
En nu gaat Amanda de gemeentepolitiek in. Dat wordt wennen voor de Goese politici. Niet alleen doordat ze geen oogcontact kan maken maar Amanda plaatst soms opmerkingen bij dossiers die niemand maakt. Omdat ze andere verbanden ziet. Tot nu was inclusie voor de gemeenteraad een theoretisch concept: de raad sprak er over zonder zelf inclusief te zijn. Binnenkort heeft Goes door Amanda wel een inclusieve gemeenteraad. Inclusie betekent ook: heel, heel veel rekening houden met elkaar. En dat’s helaas geen vanzelfsprekendheid. Nergens niet. Ook niet in de politiek. Maar dat gaat Amanda veranderen.
