Het is donderdagavond als ik me naar het gemeentehuis begeef voor de debatraad. Op zich staat er niet zoveel bijzonders op het programma, immers over Slot Oostende en de nieuwe aansluiting van de A58 is het meeste al wel gezegd in de raadscommissie. Toch wekt de behandeling van Delta mijn aandacht. Als ik de trap op loop zie ik wethouder Van der Reest staan met vier, Arabisch uitziende mannen. Al snel wordt duidelijk dat dit vluchtelingen zijn uit het AZC in de Zeelandhallen. Dit kon nog wel eens een interessantere avond worden dan gedacht.
Tijdens de avond blijkt dat zij het verhaal redelijk goed kunnen volgen, al moet de burgemeester af en toe het een en ander toelichten. De interesse die de mannen tonen is groot. Na afloop van de raad wordt er nog nagepraat in de centrale ruimte. Hier kom ik, samen met mijn fractiegenoot Marlize, in gesprek met de mannen uit Afghanistan en Pakistan. Ze zijn blij dat de ze vanavond aanwezig konden zijn. Eindelijk kunnen ze even weg uit de Zeelandhallen. Iets wat ze graag vaker willen doen. Zelfs vrijwilligerswerk zouden de heren best willen doen maar wordt niet geregeld. Wat opvalt is dat ze aangeven dat het stilzitten in een AZC juist tot problemen kan leiden. Ik zou me na vier maanden ook gaan vervelen als ik wel alle vrijheid heb maar niks mag. Daarom zouden ze graag willen werken, al dan niet vrijwillig. Niet alleen om weg te zijn uit de grote hal met bedden en 400 andere vluchtelingen, maar ook om kennis te maken met Nederland. Het is nodig voor hun integratie en voor ons tolerantieniveau dat ze meedraaien in de maatschappij. Op welke wijze kunnen ze beter de Nederlandse taal leren dan door het om je heen te horen en gebruiken? Hoe kan je beter leren hoe onze maatschappij werkt en wat onze normen en waarden zijn dan door mee te draaien in die zelfde maatschappij? Vragen die ik me al vaker stel en waar ik nog steeds van sta te kijken dat dit nog niet gebeurd. Het is vaak zo dat deze mensen dit best willen maar dat dit helaas gewoon niet gebeurt. Daar kunnen we in Nederland en Goes nog een grote slag slaan.
Waar ik mee wil afsluiten is de dankbaarheid van deze mensen. Ze zijn de Nederlandse samenleving dankbaar voor de hulp die ze krijgen, voor de kans om niet meer bang te zijn voor oorlog. Die dankbaarheid willen ze graag tonen door ook een bijdrage te leveren aan onze samenleving. Laten wij Nederlanders die dankbaarheid aannemen en er samen voor zorgen dat hun integratieproces een succes wordt.
E-mail: [email protected]
Twitter: @MarcoE_93
