Als je een uitweg zoekt voor je problematische schulden kun je een beroep doen op de gemeente. Dat heet vrijwillige schuldsanering. Dat heeft soms onverwachte effecten. Je krijgt dan, als je te goeder trouw bent, gedurende drie jaar een wekelijks leefgeld, meestal van ongeveer 50 euro voor eten en drinken. Al het overige van je inkomen wordt aangewend om schulden af te lossen en de vaste lasten te betalen. Die 50 euro voor eten en drinken is geen vetpot.
Een alleenstaande man (50) had inderdaad een aanvraag voor schuldsanering gedaan die door de gemeente was toegekend. Drie jaar lang schulden saneren en rondkomen van 50 euro per week is geen eenvoudig toekomstperspectief.
Helaas brak hij in november zijn kunstgebit. Kan gebeuren. Wat nu? Een onverwachte uitgave van bijna 600 euro. Bijzondere bijstand? Nee, de aanvraag werd afgewezen. Er was een zogeheten ‘voorliggende voorziening’: zijn ziektekostenverzekering keerde 190 euro uit. De rest moest hij zelf betalen. Het leefgeld van 50 euro was echter onvoldoende om de eigen bijdrage te betalen. Hij legde het uit aan de afdeling WIZ (afdeling binnen de gemeente die hier verantwoordelijk voor is). Maar het bleek niet mogelijk de schuldsanering te combineren met de kosten van een nieuw kunstgebit. De ‘voorliggende voorziening’ was geen voorziening die het probleem oploste. Hij mummelde voort zonder bijzondere bijstand. De Partij van de Arbeid vraagt zich af: had dit nou echt niet anders gekund? Meedenken of regels uitvoeren? De PvdA vindt de menselijke maat belangrijker dan strikte regeltoepassing. Er moet vertouwen zijn in de mens zodat problemen kunnen worden opgelost. Daar zullen de Bevelandse PvdA-afdelingen zich de komende jaren sterk voor maken.
Willem Sanderse en Marco Eestermans
