Angst voor het onbekende

Dinsdagavond 14 juli naar de Zeelandhallen in Goes. Nee, geen concert of beurs maar een informatiebijeenkomst van de gemeente Goes over noodopvang van vierhonderd vluchtelingen. Mensen die we op televisie zien in gammele bootjes, in doodsangst hun land ontvluchten. Voor de ingang van de Zeelandhallen een politieagent die de orde moet bewaken en enkele mensen, onberispelijk gekleed, die me vriendelijk vragen of ik een flyer wil aannemen. “Natuurlijk wil ik dat” zeg ik heel amicaal. Van afstand had ik al gezien dat het om een groep ging die actie voert tegen de komst van vluchtelingen. “Mijn eigen vooroordeel?” vraag ik mij verbaasd af. Zou zo maar kunnen.

Eenmaal binnen kijk ik naar de flyer. Mijn vooroordeel klopt, een actiegroep die zich AZC-alert noemt. De kop “Nu ook mogelijk bij u in de buurt!” moet mijn aandacht trekken voor een groot onheil dat ons wacht. Er zijn ongeveer 50 mensen, waarvan een deel uit medewerkers van gemeente, politie en andere organisaties bestaat. Blijkbaar is er niet veel belangstelling voor deze bijeenkomst. Is dat een goed of een slecht teken? Ik moet denken aan een soortgelijke bijeenkomst vele jaren geleden toen in Goes in het voormalige ziekenhuis Bergzicht één van de eerste asielzoekerscentra werd gevestigd. Een volle schouwburgzaal, deels met mensen die zich het lot van de toekomstige asielzoekers aantrokken en deels met mensen die bezorgd waren over de daling van de waarde van hun woning. Zoveel jaar later zijn we gewend aan een beeld van mensen die zich uit verre landen vestigen in Nederland.

Burgemeester René Verhulst licht toe wat de bedoeling van de noodopvang is. Tot uiterlijk 23 oktober worden er tijdelijk maximaal vierhonderd alleenstaanden gehuisvest. Mensen uit Syrië en Eritrea, de brandhaarden van nu. Een groep mensen die sterk zal wisselen. Zodra er in de reguliere opvang plaats is vertrekken ze daar naar toe. Een verontruste bezoeker twijfelt aan de oprechtheid en denkt dat dit al lang is voorgekookt. En die datum van 23 oktober zal ook wel langer worden. “Zet het in je agenda” voeg ik hem nog toe. Later discussie over alleenstaande mannen die op springen staan, geen vrouw is meer veilig. Meneer is ook jong geweest. In zijn beleving zijn alle mannen jagers en vrouwen hun prooi. Als ik een ander beeld probeer te schetsen kijkt hij mij verbaasd aan. “Dan ben jij wel uitzonderlijk” krijg ik als reactie. Ach, zoals de waard is vertrouwt hij zijn mensen is een oud-Nederlandse wijsheid.

Nog even een kijkje in de ‘model-kamers’ genomen. De hal is in compartimenten verdeeld met in ieder deel acht stapelbedden en kasten. Zitten kan alleen in het centrale deel op een harde formicastoel. Geen privacy. Het is beter dan in een tentenkamp of onder de brug. Hopelijk komt er voor deze mensen snel zekerheid over hun verblijfsaanvraag. In een provincie met bevolkingskrimp en scholen die gaan sluiten kunnen we wel wat extra mensen gebruiken. Hoezo Nederland is vol?